رنج کمتر، زندگی بهتر؟؟!!

خودداری میکنیم تا عادت کنیم. عادت میکنیم تا رنج کمتری ببریم از این دوری و دیری. عادت به نگفتن، به ابراز نکردن، به نگاه نکردن، به بی جواب گذاشتن، به انتظار نکشیدن، به ننوشتن. به ننوشتن. به ننوشتن. نوشتنی که تنها عرصه حضور و زندگی مااااا است. که من اگر ننویسم و تو اگر ننویسی، مااااا مجالی برای حضور نخواهد یافت و به همان کنج خاک خورده قلبهای شکست خورده و بند خورده یا نخورده کشیده خواهد شد. کنجی سوت و کور و البته غیر قابل دسترس شاید حتی برای خودمان که یادمان برود که روزی خودداری کردیم نه از برای فراموشی که برای حفظش از ورطه قضاوت ها، از ورطه اتهام به ظالم بودن، از ورطه ناپاک خواندنش.

نوشتن را از خودمان نگیریم. مباد که خودمان ردای شوم قاضیان را بپوشیم و خود را محکوم کنیم. که ماااا پاک ترین موجودیت عمرمان را به دنیا آوردیم. کودکی پاک و بی گناه. جانش را از او نگیریم که این گناهی است نابخشودنی بی قضاوت و بی بررسی.