لحظه ها با فیودور

بارها فکر کرده ام که چرا و چطور اینچنین شیفته نوشته های داستایفسکی هستم. چرا چندین بار با راسکلنیکف دست به جنایت زده ام و با او مکافات کشیده ام و با خانواده کارامازوف زندگی کرده ام.‌ نمیدانم چطور ولی توانایی شگرفی در بیان جزئیات ذهن ها و افکار پریشان و بیمار و مجرم داری. چنان با شخصیت ها همزادپنداری میکنم که گاهی مطمئن میشوم سرنوشتی همچون من داشته ای که اینچنین به جزئیات آشنایی. 

درگیری های درونی و بی پایان راسکلنیکف. تفکرات و عصیان های کارامازوف. پستی و بی سروپایی و مفهوم سازی و مفهوم شکنی.

چشم هایم را میبندم. خود را کنار تمام شخصیت هایت برپایه چوبه دار میبینم و هم صدا با دیمیتری میگویم آری دیمیتری حق با توست. اگرچه همه پست و بی سروپا و در پی شرافتیم. اما. اما

امان از طنز سرنوشت ..

به چشم....